لرز بعد از بیهوشی یک عارضه شایع است و دارای اثرات سوء بالقوه ای بخصوص در بیماران با ریسک بالا می باشد که در آنها افزایش مصرف اکسیژن ناشی از لرز اهمیت حیاتی دارد. در این مطالعه 65 بیمار بین سنین 40-10 سال که در وضعیت I و II بوده و همگی بیهوشی به روش بالانس دریافت کرده بودند انتخاب گردیدند. بعد از بروز لرز بارز بیماران بطور راندوم در دو گروه قرار داده شدند و به یک گروه مپریدین با دوز mg/kg 35/0 و به گروه دیگر دوپرام با دوز mg/kg5/1 تجویز گردید. بعد از تجویز دارو ، زمان قطع لرز ، ضربان قلب ، فشارخون ، تعداد تنفس ، دمای بدن (آگزیلاری) ، استفراغ و سطح هوشیاری بررسی و ثبت گردید و مشاهده شد ، رفع لرز در بیمارانی که دوپرام دریافت کرده اند ، بطور بارزی بیشتر بوده و زمان قطع لرز نیز در مقایسه با گروه مپریدین بسیار کوتاهتر بوده است (متوسط 20ثانیه مقابل 42ثانیه). بررسی الگوی تنفس، تعداد تنفس و سطح هوشیاری بطور مشخصی تغییرات بهتری را بعد از مصرف دوپرام داشتند. بدین ترتیب که تنفس ها با دوپرام عمیق تر و تعداد تنفس بیشتر و سطح هوشیاری بیماران نیز بهتر بود. با توجه به اهمیت عوارض ناشی از لرز و نیاز به قطع فوری آن ، برطبق این مطالعه دوپرام داروی جانشین مفیدتری برای درمان لرز بعداز عمل نسبت به مپریدین در اکثریت موارد می باشد.